ما همه زنده به آنیم

توی خاک به این وسعت ،حقیقتا جایی به اندازه ی  

چهار زانو نشستن وراحت نفس کشیدن وفکر آزاد وجود 

نداره؟ 

به زورادامه تحصیل توی کشورهایی که روزی مستخدمه 

درخونه های ما بودن ویا پناهندگی به کشورهایی که 

مجبورمون میکنن تا ثروت و دارونداری که داریم رو 

ببریم ودودستی تقدیمشون بکنیم.  

یا مجبورباشیم زبان دوم وسوم رو باهزاربدبختی  

وهزینه دنبال بکنیم تا شاید مقبول ایشون  

قراربگیریم! 

در حالی که تمام زوری که بابت این مصیبتها 

تحمل میکنیم رو اگه یکجا جمع بکنیم ،می تونیم 

کسانی که این اجبار رو به ما تحمیل کردن،

با یک تیمپا بفرستیم جایی که آرزوشو دارن. 

بیاییم از شعاردادن توی صفحات شخصی یا توی

متروواتوبوس وتاکسی دست برداریم ویکبار هم شده  

مثل تموم دنیا،مثل وال استریت  و... 

فریادمون رو  

چه بی صدا 

چه با صدا 

سر کسایی که من به ایرانی بودن وریشه دار

بودنشون شک دارم بزنیم. 

هیچ حرکتی بدون تاوان نخواهد بود.قبول بکنیم  

تاوانش از ثروتهایی که ازمون گرفتن بیشتر نیست. 

ولی نتیجه اون ،اینه که فرزندانمون دیگه 

مهر بی غیرتی وبی شرافتی به پیشونی مون نخواهند

زد. 

ما همه زنده به آنیم  که آرام نگیریم 

مو جیم که آسودگی ما عدم ماست.