اینجا یک مستراح عمومی است!

 

بسیار دور از هم قد کشیده ایم .

هر یک بر فراز صخره ای بلند و دره ای عمیق میان مان که با هیچ خاکستری پر نخواهد شد .

جدایمان کردند .

از روز اول مهر . با پوشش های متفاوت .

مانتو و مقنعه و چادر تیره بر سرت پوشاندند و من را با لباس فرم و کله ای تراشیده به ساختمانی دیگرفرستادند.

من رابه مدرسه ی پسرانه و تو را دخترانه .

دانشگاه هم که رفتیم جدایمان کردند .

با ردیف های دور از هم . نیمکت های خانم ها و آقایان .

با درها و راهرو ها و ورودی ها و خروجی های خواهران و برادران .

جدایمان کردند و ما بسیار دور از هم قد کشیدیم .

در اتوبوس با میله ها و در حرم و امامزاده با نرده ها و در دریا و ساحل با پارچه های برزنتی.

آنقدر دور و غریب از هم بزرگ شدیم تا من شدم راز درک ناشدنی ای برای تو و تو شدی عقده ی ج.ن.س.ی سرکوب شده ای برای من .

تا هر جا که دیگر نتوانستند جدایمان کنند، در تاکسی و خیابان ، از زور بیماری و عقده های ج.ن.س.ی خود را به تو میمالیدم وبرهنگی ساق پاهایت حالی به حالی ام میکرد.و نگاه حریصم مانتو ات را میدرید .

جدا و بسیار دور از هم قد کشیدیم، انقدر که تا پایین تنه هایمان معذب مان کرد، خیال کردیم عاشق شده ایم وچون عاشق هستیم باید ازدواج کنیم و بعدهم با هزاران عقده بیدار وخفته به زیر یک سقف رفتیم .

بسیار دور از هم قد کشیدیم،  انقدر که دیگر نگاه مان نیز یکدیگر را خوب و درست ندید و نگاه های انسانی جای خود را به نگاه ج.ن.س.ی.ت.ی دادنددرهمه جا.در محل کار ،درمحافل فرهنگی وعلمی و حتی جلسات سیاسی.

ومن باید تقاص همه ی این فاصله ها را بپردازم .

تقاص دوری از تو و بر صخره ای دیگر قدکشیدن را .

تقاص تو را ندیدن و نشناختن را .

باید که تنت بلرزد وقتی هوا تاریک می شود و تو تنها در خیابانی .

وقتی دنبال کار می گردی .

وقتی تاکسی سوار می شوی .

اینجا یک مستراح عمومی است به وسعت یک کشور .

آخر سالیان است که در همه جای دنیا فقط مستراح ها را زنانه و مردانه کرده اند.