آدم

این غریبه های بی نور و در عبور  

چقدر آشنایند!  

این غروب از هر طلوعی دلچسب تر است ،
دیگر کم شده آدم .

زنده باد ایران

فیلم جدایی نادر از سیمین برنده اسکار شد. 

شام حلال

دخترم
سنت‌شان بود
زنده‌ به گورت کنند
تو کشته شدی
ملتی زنده به گور می‌شود
ببین که چه آرام سربربالش می‌گذارد
او که پول مرگ تو را گرفته
شام حلال می‌خورد
تو فقط ایستاده بودی و خوشدلانه نگاه می‌کردی که به خانه‌ات برگردی
اما دیگر اتاق کوچک خود را نخواهی دید دخترم
و خیل خیال‌های خوش آینده بر در و دیوارش پرپر می‌زند
تو مثل مرغ حلالی
به دام افتادی
مرغی حیران که مضطربانه چهره‌ی صیادش را جستجو می‌کند
تو به دام افتادی
همچون خوشه‌ی انگوری که لگدکوب شد و بدل به شراب حرام می‌شود
کیانند اینان
تنها بر پنجره‌ها، بام‌ها
کیانند اینان در تاریکی که با صدای پرنده‌ی خانگی پارس می‌کنند
کشتندت دخترم
کشتندت
تا یک تن کم شود
اما تو چگونه این همه تکثیر می‌شوی
آه ندای عزیز من
گل سرخی که بر گلوی تو روییده بود
باز شد
گسترده شد
و نقشه‌ی ایران را در ترنم گلبرگ‌هایش فرو پوشانید
و اینانی که ندا داده‌اند
بلبلانند
میلیون‌ها تن که گرد گلی نشسته
و نام تو را می‌خوانند
یعنی ممکن است صداشان را که برای تو آواز می‌خوانند، نشنوی؟
یعنی پنجره‌ات را بستند که صدای پیروزی خود را هم نشنوی؟
ببین که چه آرام سر بر بالشت می‌گذارد
او که صید حلال می‌خورد! 

شمس لنگرودی

بن بست

تو را و مرا 

بی من و بی تو 

بن بست خلوتی 

بس!

زندگی عسلی

هوا سرد است وازدحام آدمها بسیار .

بعد از کلی تیکه وپاره نکردن تعارفهای سرپایی  

حجم بزرگ شده در پالتویی مشکی بر روی صندلی جلو  

خراب میگردد. 

حالا ازدحام ماشینهای و انسانهای بزرگ وکوچک  

و صدای آهنگی که بر اعصاب خوردکنی ترافیک اضافه می کند. 

و صحنه هایی  از سر تکرار

وباز هم تکرار  

که به آشنایی قدیمی تبدیل شده است... 

پ.ن : 

درود بر فردوسی پور و تمام انسانهای شجاع 

که میخواهم دب اکبر را بر گردنشان بیاویزم.